کارساز

محسن باستانی، متولد 1360 اهواز، کارشناس مهندسی صنایع و کارشناس ارشد مدیریت اجرایی از دانشگاه علم و صنعت، دکترای تخصصی مدیریت صنعتی از دانشگاه علامه طباطبایی است.

در سوابق حرفه ای او، عناوینی چون معاون بازاریابی و فروش شرکت تلفن همراه تالیا، مدیرعامل هولدینگ ایران‌گوشت، معاون فروش و بازاریابی خارجی گروه صنعتی ایران‌ترانسفو، مدیر ارشد رایتل، مدیرعامل و مؤسس آژانس مشاوره‌ی بازاریابی و برندسازی درفش به چشم می خورد.

روایتی صمیمانه از زبان دکتر محسن باستانی، درباره خودش و دنیای کارآفرینی را در ادامه بخوانید:

• کارمو بلافاصله بعد از دوره‌ی کارشناسی شروع کردم. زمینه‌ی اصلی کاریم، فروش و بازاریابیه. تا حالا برای کار به بیش از پونزده کشور دنیا سفر کردم و باهاشون روابط کاری زیادی داشتم. به خاطر شرایطم، ‌راحت می‌تونستم جای دیگه‌ای بیرون از ایران زندگی کنم. تو این سال‌هام زیاد با این سؤال مواجه شدم که چرا ایران موندی؟ جوابم ساده بود؛ چرا نمونم؟ کشورمه دیگه! قاعدتاً برای «رفتن» باید دلیلی داشته باشی، که من تا حالا چیزی پیدا نکردم. معنیِ حرفم این نیست که ایران بهترین جای دنیا برا زندگیه. نه؛ همه‌جای دنیا آسمون یه‌رنگه. این شمایین که از محل زندگی‌تون، جای خوب یا بدی برای خودتون و اطرافیان‌تون می‌سازین. ولی من ترجیح می‌دم تو مملکت خودم تأثیرگذار باشم تا این‌که از افراد دیگه‌ای تو وطن‌شون تأثیر بگیرم. تو این تقریباً 40 سال، عضوی از اجتماعی بودم که خوب یا بد، خودم به وجودش آوردم؛ دوست دارم همین‌جا بمونم تا برم تو اجتماع دیگه‌ای که نتیجه‌ی زحمت دیگرانه. این حرف‌ها برا من شعار نیست. خیلی فراتر از این‌که چی دوست دارم، معتقدم که «باید» تو مملکتم بمونم. رو یه دیواری تو سوریه، جمله‌ای نوشتن که «وطن هتل نیست که اگه خدماتش خوب نبود، ترکش کنی.» طبعاً تو این سال‌هایی که این‌جا بودم، خیلی سختی‌ها بوده. خب بوده دیگه. اما وطن برای من اون ‌جاییه که رفقام توش هستن؛ اونایی که کار کردن تو ایران و با هم بودنو به جای راحت‌تر اما بدونِ هم ترجیح می‌دن.

• تعریفِ آکادمیک از کارآفرینی که زیاد داریم. اما تعریف شخصی من، یه‌کمی فلسفی‌تره؛ از نظر من، کارآفرینی تلاشیه یا «مسیریه»، یا «دریچه‌ایه»، یا «بستریه» که آدم از طریقش می‌تونه فطرت خدایی خودشو نشون بده. خلقت، هنر خداونده و کارآفرینی هم چیزی از جنس خلق کردن تو خودش داره. انگار که با این کار، انسان تبدیل می‌شه به یه مدل خداگونه. من کارآفرینی رو بیشتر یه هنر می‌دونم تا یه علم. کارآفرین، خالقیه که هیچ‌وقت تو هیچ کاری چشمش به دست دیگران نیست؛ اون فقط به خودش نگاه می‌کنه. دست‌شو روی زانوی خودش می‌ذاره و خلق می‌کنه.

• کارساز برای من یه برنامه‌ی جریان‌سازه. این‌که حالا یه تیم تو این برنامه به نتیجه‌ای برسه یا نه، اون‌قدرا اتفاق تأثیرگذاری تو جامعه نیست. اما وظیفه‌ی مهم کارساز اینه که مسیر تازه‌ای رو برای کار کردن به مردم نشون بده؛ این‌که الزاماً همه‌ نباید کارمند سازمانی باشن و بعد سی سال خدمت، بازنشسته شن. وظیفه‌ی سازمان‌های بزرگ، حل مشکلات بزرگیه که از قبل شناسایی شدن. اما خود شما چه مشکلی رو پیدا کردین و چطوری می‌خواین حلش کنین؟ آیا می‌تونین از اون طریق، کسب‌وکاری هم راه بندازین؟ کارساز، جریانی بین مردم ایجاد می‌کنه تا به این سؤالای کلیدی فکر کنن و وارد میدون بشن.

• شرکت‌کننده‌های کارساز تو این برنامه یاد می‌گیرن که چطور ایده‌ی خامی که به ذهن‌شون رسیده رو به یه اتفاق واقعی تو دنیای کسب‌وکار تبدیل کنن؛ مشکلی رو از پیش پای بقیه بردارن و از این راه به درآمد برسن. اونا قدم به قدم با مربیاشون پیش می‌رن تا بفهمن چطور برندشونو بسازن، بوم کسب‌و‌کارشونو شکل بدن یا فروش‌شونو مدیریت کنن. شما که بیننده‌ی کارساز هستین هم می‌تونین جای یکی از همین شرکت‌کننده‌ها باشین؛ پیش خودتون به ایده یا مشکلی فکر کنین و ببینین آیا می‌شه با همین فرآیند به ایجاد یک کار جدید رسید؟

• انتظار من از کارساز، فراتر از یه برنامه‌ی تلویزیونیه. من به چشم یه پرچم‌دار به این برنامه نگاه می‌کنم. امروز بین برنامه‌های تلویزیون، جای یه برنامه‌ی جدیِ جریان‌ساز که روحیه‌ی کارآفرینی بین مردم ایجاد کنه خالیه. برنامه‌ای که هم به مخاطبش امید و انرژی بده، هم باعث تکاپویی بین‌شون بشه. برنامه‌ای که نذاره ایده‌های خلاقه‌ی بیننده‌هاش روی زمین بمونه. کارساز اومده تا این جای خالی رو پر کنه. انتظار خیلی بزرگیه ولی من دوست دارم عضوی از مجموعه‌ای باشم که مسیر جدیدی پیش چشم مردم کشورم می‌ذاره؛ فکر نمی‌کنم دستاوردی از این بزرگ‌تر، حتی در ذهن کسی بگنجه.